Tilburg, 23 april 2025, door Frater Lawrence Obiko CMM
Graag leg ik getuigenis af van het feit dat ik ontzettend dankbaar ben omdat ik in de gelegenheid ben geweest om paus Franciscus persoonlijk te ontmoeten tijdens een privéaudiëntie met de Unie van de Generale Oversten in Rome en op de Internationale Bijeenkomst van de Vincentiaanse Familie, eveneens in Rome. Toen ik hem persoonlijk ontmoette, zag ik het ware beeld van een Herder, iemand die echt leeft en loopt in de voetstappen van Christus. Zijn nederigheid, medeleven en niet aflatende toewijding om anderen te dienen inspireerden me diep. In elk gebaar was hij een voorbeeld van wat het werkelijk betekent om een dienend leider te zijn. Zijn dagelijkse activiteiten werden gekenmerkt door liefde, eenvoud en empathie; zij blijven getuigen van het feit dat hij een authentieke volgeling van Christus is. Deze ontmoeting liet in mijn hart een blijvende indruk achter en daagde me uit om een leven te leiden met meer doelgerichtheid en dienstbaarheid.
Wat kunnen we leren van de erfenis van “nederigheid en dienstbaarheid” van paus Franciscus?
In een wereld die te vaak verdeeld is door macht, trots en onverschilligheid, is paus Franciscus een nederige getuige geweest van de radicale liefde van Jezus. Hij liep niet voor Christus uit, maar naast Hem en op de stoffige wegen omarmde hij de gewonde harten en droogde de stille tranen van vergeten mensen.
Net zoals Jezus, die huilde met de bedroefden en zich verheugde met de verlosten, leidde paus Franciscus met mededogen. In zijn stem weerklonk de barmhartigheid van de Verlosser en hij herinnerde er ons aan dat niemand buiten Gods omhelzing valt. Bij elk bezoek aan een gevangenis, elk woord aan de daklozen, elke handreiking aan de armen zien we de zachte hand van Christus in hem aan het werk.
Hij droeg zijn nederigheid niet als een ereteken, maar als een roeping. Hij liet zijn grootsheid varen, koos het gezelschap van de zachtmoedigen en leefde onder hen als de belichaming van de stille kracht van het evangelie. Zoals de Timmerman van Nazareth tilde hij anderen op en trok hij zich terug uit de glorie.
Door zijn onvermoeibare inzet voor de armen, migranten en gemarginaliseerden eerde Franciscus Jezus die zei: “Wat je ook doet voor de minsten van deze mensen, dat doe je voor mij.” Hij liet ons zien dat liefde voor de uitgestotenen niet optioneel is, het is de kern van het evangelie.
In de geest van Hem die zei: “Vader, vergeef het hun”, heeft Franciscus ons geleerd te vergeven, opnieuw te beginnen en te vertrouwen op Gods eindeloze barmhartigheid. Hij herinnert ons eraan dat de Kerk geen vesting is, maar een veldhospitaal, open voor iedereen die lijdt.
Tot het einde toe was hij een dienaar; hij knielde letterlijk om de voeten van vreemdelingen te wassen, net zoals Jezus dat deed. In een wereld die wanhopig op zoek was naar macht, koos hij voor de handdoek en het wasbekken.
Zijn vreugde is aanstekelijk, niet naïef maar diep geworteld in de Verrijzenis. Franciscus nodigt ons uit om te hopen, om de vreugde van het evangelie te beleven en om zelfs in de schaduw licht te vinden.
En in een tijd waarin oordelen vaak begrip overstemt, klinken zijn elegante woorden “Wie ben ik om te oordelen?” en bieden ze ruimte voor elke ziel om zonder angst naar God toe te reizen.
Paus Franciscus was, net als de Meester die hij volgde, niet perfect maar wel trouw. En in zijn trouw zien we de levende Christus.
Zijn laatste zegening op Paaszondag 20 april 2025 houdt een diepe spirituele en symbolische betekenis in, zowel voor de katholieke kerk als voor de wereld. Die laatste Urbi et Orbi was niet alleen een traditionele rite, het was een afscheid, een zegen verpakt in hoop, liefde en de blijvende oproep tot vrede.
Moge zijn getuigenis ons, de Kerk en de hele wereld blijven inspireren om de weg van liefde, nederigheid en barmhartigheid te gaan.
- Deel dit verhaal
-
-
-
-
