Dat beetje extra geduld, een vriendelijk woord tijdens de koffiepauze, daarvoor moet men op de campus rondlopen.

Na 51 jaar lang als missionaris in Namibië te hebben gewerkt, keerde frater Hermenegildus Beris in 2016 terug naar Nederland. In Namibië doceerde hij onder andere Afrikaanse Kerkgeschiedenis, Algemene Kerkgeschiedenis, Namibische Kerkgeschiedenis, en Patrologie aan het grootseminarie te Windhoek. Toen men daar niet direct een opvolger kon vinden om die colleges over te nemen, vond men frater Hermenegildus (destijds 87 jaar jong) bereid om zijn werk voort te zetten. Nu kan dat tegenwoordig ‘op afstand’. Via Skype op de computer maakt hij vanuit zijn huidige woonplaats Vught (in de fratercommuniteit Eleousa) contact met een beeldscherm op het seminarie in Windhoek. Zo verzorgt hij nog steeds enkele colleges per week.

Na anderhalf jaar zo gewerkt te hebben, vond men in Namibië dat het tijd werd dat frater Hermenegildus toch weer eens voor de collegebanken zou komen staan, oog in oog met zijn studenten. Frater Hermenegildus was het daar hartgrondig mee eens en vertrok op 16 januari dit jaar voor een werkbezoek naar Windhoek in Namibië.

“Jonge mensen, zoals mijn studenten”, zo vertelt frater Hermenegildus, “vragen niet zo direct om barmhartigheid. Afgezien van een eventueel sterfgeval  of ernstige ziekte. Juist daarom gaat mijn aandacht naar hen uit. Vooral de seminaristen in de onderste klassen hebben vaak moeite met Engels, en men moet met hen echt geduld hebben en ze extra  hulp bieden. Geduld hebben is ook een vorm van barmhartigheid.”

Op het seminarie, waar studenten van verschillende bevolkingsgroepen samenkomen, is broederschap belangrijk, maar niet altijd vanzelfsprekend. Frater Hermenegildus vertelt: “Onder de seminaristen is dat soms best lastig, omdat ze van heel uiteenlopende landen komen. Allemaal verschillende culturen, talen en gewoonten. Aangezien de staf het goede voorbeeld moet geven heb ik altijd geprobeerd om vriendschap te onderhouden met allemaal: Indiers, Zuid-Afrikanen, Polen, Oostenrijkers, waar ik dan tussen liep als Nederlander.

Ik vond de koffiepauze heel belangrijk, omdat juist daar ruimte is voor verbroedering. Dit alles is veel moeilijker via ‘Skype’. Op afstand onderwijs geven is – het woord zegt het al – meer afstandelijk, ook in figuurlijke zin. Men geeft les, met geduld en vriendelijkheid, maar verder komt men niet. Dat beetje extra geduld, een vriendelijk woord tijdens de koffiepauze, daarvoor moet men op de campus rondlopen.”

Inmiddels is frater Hermenegildus weer terug, op 1 mei arriveerde deze vitale medebroeder zeer voldaan weer in Nederland. Voldaan, omdat hij zijn werk weer even heeft kunnen uitoefenen op de manier die hem het beste ligt: dichtbij de studenten en collega’s, mèt koffiepauzes.

Nathalie Bastiaansen