Misschien is het niet zo bekend, maar het is ook in Nederland nog steeds mogelijk om frater te worden

Het is duidelijk dat frater worden een levenskeuze is die niet veel mensen meer maken. Staat het niet ver af van het gewone leven in onze maatschappij? Is het niet een beetje wereldvreemd? Je bent je vrijheid dan toch kwijt? Hoe kun je nu zo gelukkig zijn?

En toch: ik kom maar heel weinig mensen tegen die het vreemd vinden dat ik frater ben geworden. Blijkbaar is het zozeer mijn keuze en mijn levenswijze om frater te zijn, dat anderen zien dat het bij me past en vruchtbaar is.

Natuurlijk: het blijft een heel persoonlijke keuze en lang niet iedereen kan zich daar gelukkig bij voelen. Maar ik vind het wel jammer dat in de media en de beeldvorming van mensen de nadelen zo veel nadruk krijgen.

Waar krijg je nu de mogelijkheid om met zoveel mensen om te gaan, in heel verschillende situaties? Waar krijg je de kans om in een leefgroep samen met anderen te groeien? Waar in onze maatschappij vind je nog die geborgenheid en dat vertrouwen in elkaar en in de mensen? Toch zijn fraters geen wereldvreemde personen: we weten op een behoorlijk aantal gebieden best wat er in de wereld te koop is.

Dat zoiets bestaat…

Zelf kan ik alleen maar met genoegen terugdenken aan de kennismakingsperiode voordat ik aan mijn noviciaat begon. Dat zoiets bestaat, en dat ik er vele jaren lang geen weet van heb gehad….en het vervolgens toch heb ontdekt!

Stevige basis

Een leven als frater is natuurlijk gefundeerd in het geloof in God: wij beleven dat binnen de katholieke kerk. Het geeft ons leven een stevige basis. Het maakt voor een belangrijk deel ons geluk uit.
Je moet die stap natuurlijk wel durven zetten, die sprong maken die het geloof in God toch altijd is. Dat betekent niet dat je in je geloof al ‘volgroeid’ moet zijn wanneer je intreedt. Integendeel, zelf heb ik alleen maar ervaren dat mijn geloof zich verder heeft ontwikkeld in de periode dat ik frater ben. En dat het zich nog steeds ontwikkelt.
Geloofstwijfel hoort er ook bij. Juist omdat je die sprong maakt en er ook het een en ander voor op het spel zet, juist daarom is het alleen maar normaal dat je ook wel eens twijfelt: heb ik er wel goed aan gedaan? Maar uiteindelijk is er toch dat diepere gevoel: het zit goed! Dit is waar ik voor sta. Dit is hoe ik wil leven en wat me ten diepste gelukkig maakt.

Geleid worden

Een weg van frater worden leg je niet alleen af. Er zijn medebroeders, sommigen van hen hebben ook een rol in de persoonlijke begeleiding. Maar ten diepste is het God die het doet. Dat heb ik ook beleefd: hoe ik door alle vragen en twijfel heen geleid werd naar zo’n levenskeuze… Hoe dat precies is gebeurd, blijft voor mij een mysterie. Ik kan er alleen maar ademloos bij stilstaan.

Belangeloze liefde

Ik zie om me heen een grote behoefte aan Jezus. Niet dat dit met zoveel woorden wordt uitgesproken. Maar het verlangen naar een mens die zuiver in het leven staat, die liefde geeft en blijft geven, onvoorwaardelijk en niet uit eigenbelang…..dat verlangen is groot.
Aan het kruis zegt Jezus nog: “Ik heb dorst.” Voor mij is dat niet zo maar een gewone dorst naar water (die zal Hij ongetwijfeld ook gehad hebben). Het is een dorst naar onze liefde, naar ons jawoord tegen Hem.

Om niets

Is het zo moeilijk om ja te zeggen? Misschien wel. Waar hoor je dat nog, dat je ja kunt zeggen en dat het dan goed is? Waar hoor je nog dat vanuit de hemel naar je wordt omgezien, dat je bemind bent zonder dat je daarvoor iets hoeft te doen?

Onze hele maatschappij bestaat immers uit ‘voor wat hoort wat’ en ‘voor niets gaat de zon op’. Dat je zo maar welkom bent om wie je bent… Dat het niet uitmaakt of je je targets haalt… Dat het er niet toe doet of je wel cool genoeg bent en of je nog mee kunt met de laatste trends… Het is uitzonderlijk, bijna te mooi om waar te zijn. Toch bestaat het!

frater Paul Damen CMM (Nederland)